Niedzielny wieczor. Za namowa Kolegi postanowilem obejrzec film "Dowod"
Johna Maddena emitowany wlasnie przez TVP. Po raz pierwszy od ... (tu wpisz
blizej nieokreslona liczbe miesiecy/lat) usiadlem przed ekranem telewizora.
"Proof" przedstawia losy corki - Catherine (w tej roli Gwyneth Paltrow) -
genialnego matematyka - Roberta (Anthony Hopkins) - wykladowcy Uniwersytetu
w Chicago. Okazuje sie, ze mloda kobieta odziedziczyla nie tylko wspaniale
zdolnosci, acz rowniez problemy psychiczne.
Film zachowuje sie jak sinusoida: glownie "mdlawy", monotonny, czasami
przynosi ozywiajace dialogi i bieg zdarzen.
Nietuzinkowa mowa pozegnalna na pogrzebie naukowca (rozzalona corka
wolajaca do tlumu: gdzie byliscie, gdy moj ojciec na prawde was
potrzebowal?), piekna rozmowa Catherine z Robertem o jego szalenstwie,
niespodziewane zakonczenie (rozwiazanie zagadki autorstwa dowodu waznego
twierdzenia matematycznego).

"- Nie interesuja pani rownania rozniczkowe?
- Interesuja.
- Ale nie wczoraj?"

Wkurzajace (przynajmniej z miejsca studenta fizyki) jest potraktowanie
samej matematyki niezwykle po macoszemu, ciagle powtarzanie slowa "dowod",
podczas gdy widz do konca nie wie czego on dotyczy. Rozumiem, ze czysta
matematyka odstraszy przecietnego "ogladacza", ale czasami idee pewnych
twierdzen mozna przyblizyc "machajac lapkami", bez wglebiania sie w
skomplikowana nature zjawiska. Bohaterowe zglebiali zagadnienie liczb
pierwszych, majace praktyczne zastosowanie w kryptografii, o ktorym film
nie wspomina. Przedstawienie znaczenia wielkiego odkrycia zarowno dla samej
matematyki, jak i dorobienie watku jego przyszlego uzycia w zyciu
codziennym - IMHO o wiele bardziej zainteresowaloby widza fabula. Sam
zachwyt nad jego "genialnoscia" nie wystarczy.

Ciekawe, acz specjalnie nie wyrozniajace sie wytchnienie od ogladania
ulubionego gatunku: dramatu wojennego.
Drobna zacheta do pracy nad soba, wytrwalszego stawiania czola wlasnym
problemom.